525 kilometer

525km zitten er op.  

Het is inmiddels Woensdag 4 november onze eerste vakantie- (lees rust-) dag zit er op.
De eerste vakantie, waarbij wilfred letterlijk de blaren op zijn billen heeft zitten, is een feit.

Afgelopen Zaterdag hebben  we onze weg vervolgd naar Baan Pong, ten zuidoosten van Chiang Mai.   Ondanks weer een paar pittige onaangekondigde kuitenbeitertjes,  hadden we de 42km vrij snel achter de rug, en waren we rond de middag op de plaats van bestemming.  Dit keer een kleine lodge, met max. 12 kamers van twee verdiepingen, welke nog zo goed als nieuw van alle gemakken waren voorzien.   Om dat het nog tamelijk vroeg was, hebben we zo gek als we zijn bij zo’n 35 graden, ’s middags toch maar weer ff de fiets gepakt.  Ons doel was een grote tempel, welke we op de heen weg, een paar kilometer terug waren gepasseerd, echter niet naar binnen zijn gegaan, omdat we geen passende kleding bij de hand hadden.   In deze tempel zou een gemummificeerde monnik opgebaard liggen.  Aangekomen, moesten we van een oud vrouwtje, een soort van offer kopen (klein bloemstukje),  voordat we zonder schoenen naar binnen mochten.    In de tempel lag inderdaad een in goud gemummificeerde monnik al meer dan 10 jaar opgebaard, in een glazen kist.  Voor de kist stond zijn wassen evenbeeld, welke zo echt was, dat je er bijna bang van werd.  Het extra ritje was zeker de moeite waard.
Na op de terugweg weer een fietstas bij een winkeltje te hebben gevuld, hebben we ‘s avonds ons buikje weer eens westers gevuld met een biefstuk en een cordon bleu in het restaurant van een vermoedelijk Duitse eigenaar.

De eenvoudige winkeltjes aan de straat, waar we dagelijks onze inkopen deden,   Maakten we denk ik dol gelukkig,  omdat wij daar waarschijnlijk voor hun een compleet weeksalaris besteden.  Het inkopen was sowieso leuk, als we telkens met handen en voeten onze wensen duidelijk maakten, en het wisselgeld overal vandaan moest komen.
Deze keer, was onze wens niet helemaal duidelijk.  Lilian wilde een fles Hong Thong (Thaise rum),  doch de eigenaresse was er van overtuigd dat ze om een kauwgombal vroeg.  Wij hadden het nog eens niet gezien,  maar de kauwgomballenautomaat stond vóór  de rum.

Zondagmorgen hebben we voor een Duits ontbijt gekozen.  Eindelijk eens geen roerei, omelet of spiegelei met worst en bacon, maar een gekookt ei met normaal brood, gesneden en kaas.

Afgelopen zondag hadden we een relatief gemakkelijke trip van zo’n 44km (wat is gemakkelijk bij deze hitte?),  naar Dreamcatchers.  
Onderweg passeerden we de grootste staande Boeddha van Thailand.  Deze stond bij een tempel, waar het die dag zeer druk was met lokale mensen.  Wij zijn hier niets vermoedend gaan kijken, tot dat we er achter kwamen, dat we midden in een begrafenisceremonie waren beland.  Dus maar weer gauw weg wezen.  

Dreamcatchers bestond  uit een drietal huizen welke met loopbruggen aan elkaar verbonden waren.  De Bed & Breakfast werd beheert door een Canadees vrouwtje met wat Thais personeel en een stuk of drie honden.
We waren zoals gewoonlijk weer de enige gasten, en moesten meteen  doorgeven wat we ’s avonds wilden eten.  Ze kon dan nog op tijd de boodschappen in huis (laten) halen, en e.e.a bereiden.  We kozen voor een Thais menu, wat we bij haar in de huiskamer mochten nuttigen.  Ook dit was weer prima verzorgd.
’S Middags werd ‘ons’ zwembad hier nog bezocht door de Nederlandse buren.  Zij hadden een behoorlijk groot huis, echter zonder zwembad, waarvan het water véél te koud was.

We zijn in deze landen  inmiddels gewend aan de vele gekko’s tegen de muren en plafonds als het donker word.   Echter vanavond werden we bezocht door een exemplaar van zeker 30cm lang.  We hoopten toch van harte, dat hij netjes aan de muur bleef plakken, en stil bleef zitten.

Lilian heeft hier trouwens zeer slecht geslapen.  Ze hoorde ’s nachts van alles op de verdieping boven ons lopen en kraken.  ’S Ochtends toen we wakker waren hoorden we het geluid weer.  Het bleek echter een van de honden te zijn, welke over de balkons liep. Waarschijnlijk moesten de honden daar slapen om ons te bewaken, dit hebben we ook al meegemaakt bij de homestay.

Na een eenvoudig ontbijtje zijn we afgelopen Maandag vertrokken naar onze laatste locatie.....

Deze met name vlakke tocht door rijstvelden,boomgaarden en dorpjes was goed te doen. Mooie ver gezichten bij een heldere hemel. Om even te lunchen zijn we bij een piepklein restaurantje gaan zitten, maar echter geen Engelse kaart alleen Thais. Een zeer vriendelijke Thai die wel een beetje Engels kon, zag ons rondkijken, en  bestelde voor ons hetzelfde als hij zelf met zijn vrouw had besteld en dit was echt heerlijk, kip, rijst en wat er verder nog bij lag niet te definiëren maar wel lekker, spot goedkoop, voor 3 euro met drinken erbij hadden we samen ons buikje weer vol zonder precies te weten wat we nou echt hebben gegeten.

Onze laatste locatie viel eigenlijk best mee.  Vooraf werd al aan gegeven dat we ons hier niet te veel van moesten voor stellen.  Het was van oorsprong een tabaksfabriek, welke was omgebouwd tot hotel, wat eigenlijk best goed was gedaan, afgezien van het te harde bed.   Aangezien het echte  hotelkamers wáren,  hadden we nu geen balkonnetje of terras waar we  de middag en de avond konden doorbrengen.  We hadden slechts 1 gemakkelijke stoel bij de voordeur staan.   Maar ja, op vakanties als deze word je creatief.  Binnen stond een gemakkelijk tafeltje, wat door ons tot  tuintafel werd omgedoopt, en bij de buren hádden ze ook nog zo’n gemakkelijke stoel staan...
Dus uiteindelijk hebben toch nog op onze gewende manier , de inhoud van de fietstas kunnen aanspreken .
Ook hier ’s avonds weer heerlijk gegeten, in het restaurant, wat zoals gewoonlijk helemaal voor ons alleen was.

Gisteren de laatste 50km afgelegd, terug Naar Chiang Mai, op ons vertrouwde adres, het Rainforest Boutique Hotel.   Het was een prachtige trip, en zeker de moeite waard om te doen,  maar we raken toch langzaam een beetje aan het einde van ons latijn, onze kont doet zeer en is beurs en onze kleren plakken aan alle kanten aan ons lijf na 525 zeer bijzondere kilometers....
Het laatste stukje van drie kilometer op de route, was ons al bekend uit de dagtochten, waardoor we hebben besloten om rechtstreeks via de TomTom op de telefoon naar het hotel te gaan.    Hier aangekomen, hebben we de plakkende kleren van ons af gegooid, een frisse douche genomen, en daarvan heerlijk geluncht, voordat we onze spraakzame Belg, op gebeld hebben om te melden dat we zijn gearriveerd.

Gisteravond en vandaag hebben wij eigenlijk niets spannends  meer ondernomen.  Wij zijn vanochtend op ons gemak naar het station gewandeld, om in het hotel daar tegenover de treinkaartjes voor Bangkok van volgende week op te halen.
Wederom gaat dit zonder problemen.  We hadden de treinkaartjes vanuit nederland via internet besteld en betaald, en ze lagen netjes volgens afspraak klaar aan de balie op vertoon van ons paspoort.
Verder hebben we nog een rondje over de lokale markt gelopen, een iced mocca en een biertje gedronken,  om vervolgens met de tuktuk terug naar ons hotel te gaan, om die middag wat te eten, te lezen en te drinken, en vervolgens dit verhaal in elkaar te steken.

Zojuist zijn we op de nightmarket een hapje gaan eten, om vervolgens weer in het hotel te eindigen op ons vaste  plekje buiten voor de kamer..

Morgen ochtend worden we om 9 uur opgehaald, om net als twee jaar geleden naar ‘ flight of the  gibbon’ te gaan.   We gaan dan weer tokkelen van boomtop naar boomtop, hoog boven de grond, met als hoogtepunt een lijn van ruim 800 meter lang door de jungle.  Dit was de vorige keer zo bijzonder, dat we hebben besloten om dit nog een keer te doen. Het zou dus kunnen dat dit daarom ons laatste verhaaltje is.  Op http://www.treetopasia.com,  krijg je een indruk van wat ons te wachten staat.

Echter als alles goed gaat, dan komen we snel weer in de lucht, vanaf onze volgende locatie bij Baan Jan Thai, in Doi Saket.

Groetjes Lilian & wilfred